Potrzebna jest przy tym duża kultura osobista sprzedawcy i takt w traktowaniu odbiorców niezbyt zorientowanych w klasyfikacji dzieł sztuki; Pamiętać należy szczególnie, że księgarz nie tylko sprzedaje, lecz ‚także kształtuje gusty i uczestniczy w estetycznym wychowaniu licznej rzeszy odbiorców. Wiersz ; posiada wyraźnie uchwytną muzyczność, w pieśni dźwięk i słowo łączą się w jedną całość.Tego podstawowego podziału nie obala nawet.istnienie takich sztuk, w których; moment przestrzenny łączy się z czasowym, jak np. w tańcu lub dramacie, ani takich, w których malarstwo, poezja i muzyka stapiają się w jedną całość, jak na: przykład w operze.
Archive for the Reklama i propaganda książki Category
DZIEŁO CZŁOWIEKA
Do pierwszej należy malarstwo, rzeźba i literatura, do drugiej architektura i muzyka. Na przykład dla prześledzenia procesu pojawienia się człowieka lub krajobrazu w sztuce, należałoby przeprowadzić porównanie malarstwa i rzeźby z literaturą tej samej epoki. Zdrugiej strony,:te same ideały estetyczne uwidocznią się zarówno w rytmie muzyki, jak i architektury danego okresu historycznego. Sztuka jest zawsze dziełem człowieka, dziełem jego serca, rozumu i rąk. Oznacza to, że nawet najpiękniejszych widoków, i wytworów przyrody nie można nazywać sztuką. Nawet w warunkach wielkiego, przemysłowego rozwoju-.zachowuje się pokrewieństwo pracy i twórczości artystycznej i dzięki temu każda wielka sztuka była i jest zawsze bliska człowiekowi pracy.
W PÓŹNIEJSZYM OKRESIE
W późniejszym okresie twórczość ludowa krajów europejskich znajduje wyraz-w sztuce dekoracyjnej, w, ornamencie. Nie -oznacza to. jednak, że między sztuką profesjonalną i ludową istnieją bariery nie-do przebycia. Wielu znakomitych twórców wyszło z ludu i czerpało inspirację twórczą z doświadczeń własnego pracowitego życia. Jest to tylko potwierdzeniem, że prawdziwie wielka sztuka była wyrazem twórczej pracy. Podstawą współczesnej systematyki całej historii sztuki jest pojęcie stylu. Styl jest to: zespół cech formalnych i duchowych, charakteryzujących kierunek rozwojowy sztuki w danym okresie historycznym (np. gotyk, renesans, barok). W węższym znaczeniu oznacza to, zespół cech charakteryzujących dziedzinę .
GŁÓWNE OKREŚLENIE
Styl w malarstwie, architekturze, muzyce) w pewnej epoce, bądź danego twórcę (styl określonego jnalarza, muzyka, architekta) lub potocznie — tendencje rozwojowe sztuki niektórych dziedzin w danym kraju (np. styl Ludwika XIV). Nas będżie interesować określenie główne i charakteryzujące kierunki rozwojowe sztuki w ujęciu historycznym. Twórczość artystyczna — jeśli nie ulega zahamowaniu przez przypadek lub okoliczności zewnętrzne — rozwija się według określonych etapów. Etap pierwszy to siła, odwaga, oryginalność i młodzieńcza świeżość. Etap drugi’ to dojrzewanie stylu doskonałego, wyważonego i wyrażającego radosny twórczy zapał. Etap trzeci charakteryzuje narastanie sprzeczności między aktualną treścią a już ustalonymi, tradycyjnymi formami artystycznymi i chociaż życie dalej się rozwija, sztuka nie potrafi już dotrzymać kroku rozwijającej się rzeczywistości.
OKREŚLENIE ETAPÓW
Bardzo często te etapy mają swoje określenie jak: „wczesne” (wczesny gotyk), „dojrzałe”, „późne” albo też „archaiczne”, „klasyczne” i „manierystyczne” — stadia rozwoju. Obserwujemy to zarówno w starożytności, średniowieczu, renesansie, jak i w okresach późniejszych, zarówno na zachodzie jak i na wschodzie. Stadia te są nie zawsze jednakowe i łatwe , do wykrycia. Były przecież w sztuce okresy zastoju, hamujące kolejne następowanie etapów. Mogły też zmieniać się proporcje między poszczególnymi etapami. Wspólną cechą różnych epok stylowych, obok prawidłowości w przebiegu ich rozwoju, jest również dążenie twórców pojedynczych, jak też całych kierunków, do przyswajania sobie artystycznego dziedzictwa w celu udoskonalenia i wzbogacenia własnych środków wyrazu.